Het verhaal van onze collega Wim,
17 juli 2014 begon als een leuke dag, het was mijn 55ste verjaardag en ik verheugde me op een leuke avond met vrienden. Het zou echter een dag worden die ik om een andere reden nooit meer zal vergeten. Die middag werd bekend dat er boven Oekraïne een vliegtuig was neergestort waar mogelijk Nederlanders bij omgekomen waren. In de loop van de avond werd steeds meer… bekend over de toedracht van de rampvlucht. Die avond was de ramp dan ook het voornaamste gespreksonderwerp. De dagen erna volgde ik het nieuws over MH17 waarbij langzaam steeds meer over de omvang en waarschijnlijke oorzaak van de ramp bekend werd. Op woensdag 23 juli kwamen de eerste slachtoffers in Nederland aan. De dag daarna werd mij gevraagd om de 3de dag, vrijdag 25 juli, mee te rijden in de stoet van Eindhoven naar Hilversum.
Die vrijdag liep mijn wekker om 3.30 uur af. Na het ophalen, wassen en aftanken van de rouwauto was ik om ongeveer 7:00 uur bij de luchthaven in Eindhoven waar de chauffeurs zich moesten melden. De ochtend en het begin van de middag werden besteed met oefenen en bespreken van wat er van ons werd verwacht. Om 16.00 uur werden de vliegtuigen verwacht maar al ruim voor deze tijd waren de chauffeurs bij hun auto. Na een laatste instructie was het wachten op de landing van de vliegtuigen.
Nadat de vliegtuigen geland waren begon de ceremonie. In groepen reden we het platform op waar we allemaal op precies de juiste plek moesten stoppen. Hierna werden door de groepen dragers de slachtoffers uit de vliegtuigen gehaald en in onze autoâs geplaatst. Vanaf het platform reden we langs de genodigden naar een ander deel van de luchthaven waar we ons opstelden voor de rit naar Hilversum.
De rit naar Hilversum was enorm indrukwekkend. In een stoet van ruim 70 rouwautoâs reden we onder politiebegeleiding van Eindhoven naar Hilversum, een rit van zoân 100 km. In de media werd gesproken over enkele tienduizenden mensen die langs de route stonden maar voor mijn gevoel waren het er enkele honderdduizenden. Zelfs tegenliggers gingen op de snelweg stilstaan om de stoet te fotograferen, te filmen of gewoon om hun respect voor de slachtoffers en hun medeleven met de nabestaanden te tonen. Hoewel het al de 3de dag was waarop slachtoffers werden gerepatrieerd was de mensenmassa die langs de weg stond om respect en medeleven te betuigen nog steeds enorm. Bij aankomst in Hilversum reden we door een ware haag van mensen waarvan er velen probeerden om knuffels en/of bloemen op de autoâs te leggen.
Op het terrein van de kazerne werden de rouwautoâs 1 voor 1 naar de plek geleid waar de slachtoffers uit de autoâs werden gehaald waarna we in kleine groepen Hilversum verlieten op weg terug naar huis waar ik om 22.30 uur aankwam.
De herdenkingspenning die ik voor mijn deelname aan deze dag mocht ontvangen herinnert mij nog dagelijks aan het enorme leed voor de nabestaanden maar ook aan de enorme mensenmassa die elke dag weer langs de kant van de route hun medeleven en respect toonden.
Ik wens alle nabestaanden heel veel sterkte met dit enorme verdriet.