“De eerste week met de aangescherpte regels is flink wennen.”

Door het coronavirus zijn er door de branchevereniging BGNU en de directie van Kramer richtlijnen opgesteld over hoe wij om moeten gaan met het verzorgen, overbrengen, opbaren, het regelen en voorgaan van de uitvaarten en niet te vergeten de manier van afscheid nemen door de (naaste) familie.

Zoveel mogelijk werken vanuit huis, regelen door middel van (beeld)telefoon en bevestigen per e-mail. Oftewel het liefst zo min mogelijk persoonlijk contact met de nabestaanden om mogelijke besmetting van beide kanten te voorkomen. Absoluut niet de redenen waarom ik ooit als uitvaartverzorger aan de slag ben gegaan… Heel erg moeilijk om “te zien” en te merken dat nabestaanden voor keuzes komen te staan waar je, naast het verdriet, eigenlijk niet voor had willen staan.

Naast het feit dat het vooral voor de nabestaanden erg triest en vervelend is om niet de uitvaart zo vorm te mogen geven zoals ze dat voor ogen hebben, komt er voor ons als uitvaartverzorgers ook een praktische kant bij de nieuwe richtlijnen kijken. Als uitvaartverzorger is de auto ons rijdende kantoor. Alles voor de families hebben we hier bij de hand: enveloppen in verschillende formaten, postzegels, boekjes voor de kinderen en allerhande zaken welke je nodig zou kunnen hebben bij een regeling en/ of uitvaart is terug te vinden in deze auto.

“Werken vanuit huis” klinkt zo makkelijk. Maar daar zit je dan… op last van het RIVM met het hele gezin thuis. Je dochter mag niet naar school, je vrouw en je zoontje thuis en een vader die vanuit huis moet werken. Met de emotionele en soms zware, heftige gesprekken… kunnen we geen “omgevingslawaai” gebruiken. Dus op voorhand op zoek naar een rustige plek in huis met genoeg ruimte, neutrale achtergrond en voldoende licht… Gevonden!

De kamer van onze dochter (4 jaar) met een bureau(tje), stoel(tjes) een groot raam.  “Papa, je mag mijn kamer wel gebruiken als je kantoor hoor.” Dat was precies wat ik op dat moment wilde horen.

Het eerste gesprek vanaf deze nieuwe werkplek was ook voor mij wat onwennig, normaal zit je aan tafel bij de families, voel je de aanwezigheid van hen en heb je “direct contact”. Je kunt met ze meeleven, je inleven en ze tot steun zijn op welke wijze dan ook. Nu voelde ik voor het eerst écht de afstand. Bijzonder om te zien dat wij als mensen beschikken over een enorme dosis aanpassingsvermogen. Want na een minuut of twee/ drie leek het alsof ik tóch om tafel zat met de familie. Wellicht ook mede door de manier waarop de familie in het gesprek stond en zich er ook, ondanks de omstandigheden, toch prettig bij voelde.

We gaan afwachten wat de komende tijd ons gaat brengen, ik hoop dat we ons allemaal aan de gestelde richtlijnen houden, zodat wij als uitvaartverzorgers weer snel écht bij de mensen om tafel kunnen zitten om ze de vertrouwde service te kunnen bieden die we binnen Kramer zo graag geven.

Lieve groet,
Pascal Sessink
Uitvaartverzorger