Ik stond op de stoep bij een jong gezin waarvan de vader onverwacht was overleden op de leeftijd van 42 jaar. Er was veel verdriet, de familie was in de war en kon weinig of niets aangeven. Stap voor stap heb ik dit gezin geadviseerd en begeleid op de weg naar het afscheid en de dag van de uitvaart.
Gelukkig waren er ook veel familieleden die dit gezin ondersteunden in hun verdriet.
De moeder koos ervoor om haar overleden man op te baren in het rouwcentrum, vlak bij hun huis. Zij vertelde dat zij het niet aankon om haar man thuis op te baren, maar zij had er ook de ruimte niet voor. Regelmatig gingen de vrouw en kinderen naar het rouwcentrum om haar overleden man en hun papa te bezoeken. Elke keer weer met heel veel verdriet. Niemand wilde bij het sluiten van de kist zijn, behalve de 2 zoontjes van 9 en 11 jaar. De moeder vroeg mij of ik samen met haar kinderen de kist wilde sluiten op een manier die niet te hard zou aankomen bij haar kinderen. Dat gebeurde en samen bonden wij daarna 2 ballonnen aan de kist die later zijn gebruikt bij de uitvaart. De ballonnen werden opgelaten en er werd bij verteld dat ze naar de sterren gingen, waar papa ook was.
Een paar weken later ging op kantoor de telefoon. De vraag werd gesteld of ik weer naar datzelfde adres wilde komen; nu was de moeder door een hartstilstand plotseling overleden. Met lood in mijn schoenen ging ik weer naar dat adres. Ãén van de kinderen deed de deur open en viel huilend in mijn armen. Met de andere zoon en familieleden hebben we de uitvaart van hun moeder proberen te bespreken. Ook hier ging alles stap voor stap, anders zou het teveel voor de kinderen worden. Het moest in ieder geval een witte kist worden met allemaal witte bloemen en een witte auto waarin mama moet liggen. Ook moest mama opgebaard worden in het rouwcentrum vlakbij hun huis, net zoals bij hun vader was gebeurd.
Elke dag gingen de kinderen op bezoek bij hun moeder en op de dag van de uitvaart waren zij in het rouwcentrum om de kist te sluiten. Ook deze keer wilde niemand van de familie bij het sluiten van de kist zijn en opnieuw werd aan mij gevraagd om de kinderen hierbij te begeleiden. Voor de tweede keer in een paar weken stond ik met de kinderen bij een kist, maar nu om de kist van hun laatste ouder te sluiten. Met tranen in mijn ogen hebben wij met zân drieën allemaal bloemetjes, fotoâs en tekeningen in de kist gelegd. Hierbij heb ik de kinderen een verhaal voorgelezen over een moeder die een engel werd. Het werd een zeer geëmotioneerde uitvaart, waarbij de betrokkenheid van de kinderen heel groot was. Na afloop pakten ze mijn hand, huilden en zeiden: âVoorlopig niet meer komen hè?â Ik sloot ze in mijn armen en beloofde dat ik mijn best ging doen om ze pas later, als ze heel groot waren, weer te ontmoeten.
En dat gebeurde: na ongeveer 14 jaar belde een jonge vrouw mij op, stelde zich voor en vroeg of ik tijd had om haar vriend te ontmoeten en een gesprek met hem te hebben. Haar vriend was het oudste kind uit dit verhaal. Hij vertelde mij dat hij zelf vader werd en er zoân moeite mee had dat zijn ouders dit niet konden meemaken. Ik heb met tranen in mijn ogen naar zijn verhaal geluisterd en hem bedankt dat hij dit aan mij heeft willen vertellen. Ik sprak af dat ik iemand zou benaderen die hem op professioneel vlak zou kunnen helpen, omdat ik hierin zelf niet ben gespecialiseerd. Ik heb iemand naar hem toegestuurd waarvan ik dacht dat hij wel bij de zoon paste. Veel later hoorde ik van zijn vriendin dat het al een stuk beter met hem ging.
Leo