Op een dag kreeg ik een melding van een man die overleden was in zijn appartement in een boerderijcomplex niet ver hier vandaan. Toen ik een afspraak wilde maken, kon dat niet te vroeg. Er moesten nog wat zaakjes geregeld worden, want er was nogal wat gebeurd daar. Toen ik later in de middag op het terrein kwam, zag ik agenten, auto’s met zwaailichten op de stoep en nieuwsgierige buurtbewoners die druk met elkaar stonden te praten. Op het terras zaten 2 heren die mij wenkten. Ik liep op hen af en stelde mij voor. Tegelijkertijd ging de achterdeur open. Een vrouw riep met krachtige stem dat ik niet bij hen moest zijn maar bij haar. Ik werd alsmaar nieuwsgieriger naar de oorzaak van de drukte in en om het huis. De vrouw stelde zich voor als de verhuurster van het appartement. Ze was nogal ontdaan van de hele toestand en nodigde mij uit aan de keukentafel. Mevrouw vond het erg vervelend om op zo’n manier de uitvaart te moeten bespreken. Ik zei haar dat ik heel wat gewend was en luisterde naar haar verhaal.

Die meneer die was overleden, had haar gevraagd zijn uitvaart te regelen. Hij had een naturaverzekering en had haar nog een klein bedrag gegeven voor de extra kosten. Hij had zijn bescheiden wensen duidelijk kenbaar gemaakt en had zijn eigen graf al besproken en betaald. Ook de grafsteen was al uitgezocht en betaald. Meneer was ernstig ziek en wilde mevrouw niet met teveel opzadelen, vandaar de voorbereidingen. Het vertrouwen om wat zaken af te handelen, had meneer bij een vriend van hem neergelegd. Dat was de man die buiten op het terras zat.

Deze man had ’s morgens voor het overlijden nog geprobeerd om de zieke man dwangmatig een handtekening te laten zetten om zijn ‘vriend’ te machtigen voor een heleboel zakelijke afhandelingen. Dat zou bepaald niet in het nadeel zijn voor de betreffende vriend. De verpleegster die bij die handeling aanwezig was, liep geëmotioneerd naar buiten. Ze had nog nooit zoiets walgelijks meegemaakt. Met de zogenaamde handtekening ging de ‘vriend’ naar de notaris om de handtekening te laten bekrachtigen. De notaris rook onraad en ging niet akkoord.

De man ging terug en bleef volhouden dat hij de rechtmatige was in de afwikkeling van de uitvaart en alle zakelijke afhandelingen. Hij maakte nogal wat drukte op het terrein van de verhuurster die genoodzaakt was om de politie in te schakelen. De man was nogal opstandig en wilde naar het appartement van de overledene. De politie moest hem kalmeren.

Hierna bleef hij onder toezicht op het terras zitten. De politie was ondertussen bezig met enkele onderzoeken. Er had euthanasie plaatsgevonden en de man op het terras had mensen ervan beschuldigd dat die euthanasie niet naar behoren was verlopen. Die man mocht het appartement niet binnen, ook niet toen het lichaam van de overledene was vrijgegeven door de politie. Niemand had daar voorlopig iets te zoeken. De papieren met betrekking tot de uitvaart werden door de politie uit dat appartement gehaald en overhandigd aan de verhuurster.

De mevrouw vertelde de wensen van de overleden meneer, waar ze 20 jaar voor had gezorgd. In dat gesprek werd steeds duidelijker dat de ‘vriend’ voor grote opschudding zou gaan zorgen en dat wilde mevrouw niet. Ondanks dat mevrouw beloofd had om voor de uitvaart zorg te dragen, wilde ze er, gezien de situatie, toch vanaf zien. “Ik heb geen zin in toestanden en zeker niet in het kleine dorpje waar ik woon. Straks komen er nog vreemde verhalen over mij en daar pas ik voor. Laat die meneer die buiten zit alles maar regelen. Hier zijn de papieren die u nodig heeft voor de uitvaart. De wensen zijn u bekend, maar verder wil ik er niets meer mee te maken hebben. Ik stel het wel op prijs als u mij inlicht wanneer de uitvaart zal plaatsvinden”, zo sprak ze.

Ik gaf mevrouw een hand en liep naar de man op het terras. Ik vertelde hem dat ik een afspraak wilde maken voor de volgende dag om op kantoor alles nog eens goed door te spreken. Het was nu al laat en er moest eerst maar eens wat rust komen. Toen ik wegging kwamen mijn collega’s met de rouwauto om de overledene over te brengen naar ons rouwcentrum. De hele buurt was uitgelopen om alles van de straatkant te bekijken. Mevrouw schaamde zich vreselijk en ging naar binnen. De mannen op het terras werden verzocht om ook weg te gaan.

De volgende dag kreeg ik een telefoontje van de politie dat die meneer waar ik een afspraak mee had in hechtenis zat en waarschijnlijk niet kon komen. De dag daarna geen teken van die man, maar wel van een andere persoon die zich meldde als de opdrachtgever voor de uitvaart. Het was een oud-advocaat en vriend van de overledene en had van de situatie gehoord. We maakten een  afspraak en hij kwam die dag langs. Hij was niet alleen, maar had mevrouw de verhuurster meegebracht. De dag en tijd van de uitvaart werden vastgelegd conform de wensen van de overledene. De verhuurster was blij dat deze meneer alles op zich wilde nemen en niet die andere persoon. “Want die was alleen maar uit op geld en wilde de uitvaart tot een of ander groot evenement maken. Dat zou de overledene beslist niet gewild hebben.” Mevrouw was blij dat ze zich aan de afspraak met de overledene heeft kunnen houden.

De dag van de uitvaart brak aan, de man die in hechtenis zat was er ook en maakte ook daar wat ophef. De aanwezige politieagenten hebben hem tenslotte uit de kerkdienst verwijderd. Hoe het verder afliep met de afwikkelingen is mij niet bekend en het is ook niet aan mij om daar iets over te weten. Wel vernam ik dat geld hier een grote rol heeft gespeeld. Ik vind het vooral onvoorstelbaar dat iemand zo respectloos kan zijn op een uitvaart.