Een jongen van 17 jaar was zeer ernstig ziek en had niet meer zo heel lang te leven. Hij had mij gevraagd om zijn uitvaart te komen bespreken met hem en zijn ouders. Ik parkeerde de auto voor de deur en zag door het raam de jongen al achter in de woonkamer liggen. Zijn moeder deed de deur open en bracht mij naar de woonkamer, naar Mitchel. 

Mitchel gaf mij een hand en begon zijn verhaal. Hij kon precies aangeven hoe hij zich voelde en wat hij in gedachten had. Zijn uitvaart had hij al diverse keren met zijn ouders besproken. Nu wilde hij met mij afstemmen of alles ook mogelijk was. Wij bespraken zijn wensen, zijn ouders zaten erbij en luisterden.

Mitchel had heel veel vrienden en in het dorp waar hij woonde, waren de banden onderling erg close. Het kon dus  wel eens een uitvaart worden met heel veel genodigden. Een kerkdienst lag niet in de bedoeling, wel een afscheidsdienst in een grote zaal van een restaurant in het dorp. Na die afscheidsdienst kon iedereen meelopen naar de begraafplaats. Zijn kist zou begeleid  worden door zes van zijn beste vrienden. Na de begrafenis was iedereen weer welkom in de zaal van het restaurant. Daar werd de gelegenheid gegeven om zijn familie te condoleren en herinneringen met elkaar te delen.

Over de plechtigheid had Mitchel wel nagedacht maar hij vond dat de invulling daarvan veel meer voor zijn familie en vrienden was. Zij moesten immers verder. Wel wilde hij graag dat er twee muziekstukjes  werden gedraaid die hem herinnerden aan zijn ouders en aan zijn vrienden.  Ik zei hem dat ik zijn wensen zou vastleggen, uitzoeken wat mogelijk was en dit in een volgend gesprek -op korte termijn- met hem zou terugkoppelen.

Bij het tweede gesprek waren ook zijn ouders weer aanwezig. We koppelden het vorige gesprek terug en maakten hierna een definitievere vorm. Het viel mij op dat Mitchels’ ouders zich wel heel erg op de achtergrond hielden. Heel voorzichtig vroeg ik hen of dit ook zo was. Mitchel nam direct het woord en vertelde dat zijn ouders erg emotioneel waren. Zij konden het niet bevatten en accepteren dat hun zoon dood ging. Mitchel wilde zijn ouders ontlasten door zoveel mogelijk zelf  te regelen. Dat kon hij doen omdat hij een zeer sterk karakter had en berustte in zijn lot, vertelde hij.

Door Mitchels ziekte was de tuin van zijn ouders wat verwaarloosd. Mitchel had een goede vriend gevraagd om zijn scooter voor hem te verkopen; met de opbrengst moest de tuin worden opgeknapt. Er moest  ook een nieuwe schutting komen want die was aan vervanging toe. Op de schutting zou dan een heel klein bordje moeten worden gemonteerd met de tekst; Ik hou van jullie, Mitchel.

Het overlijden van Mitchel kwam nog eerder dan verwacht en helaas konden zijn wensen voor de tuin niet voor zijn dood worden uitgevoerd, maar wel daarna. Ook al zijn wensen rondom zijn uitvaart werden volgens afspraak uitgevoerd. Het werd een zeer emotionele uitvaart met veel mensen, bloemen en toespraken. Mitchel was veel te jong overleden en had een hart van goud: niemand zal hem snel vergeten.

Leo