Overleden tijdens vakantie
Tijdens onze vakantie in Spanje zaten mijn vrouw en ik te ontbijten in het restaurant. Plots hoorden wij een klap, veel glasgerinkel en geschreeuw. Een man was onwel geworden en kreeg een hartstilstand. Er werd snel gehandeld door het personeel en er kwam al heel snel politie en een ambulance. Helaas kwam alle hulp te laat. De man was ter plekke overleden. Het gaf mij een heel vreemd gevoel, een gevoel van paniek. Stel je voor, je bent op vakantie, zit te eten en ineens ben je er niet meer. Je bent in een vreemd land, afhankelijk van de regeltjes en wetten daar, je spreekt de taal slecht of helemaal nietâ¦.
Het gebeuren bracht mij in gedachten direct terug naar een uitvaart die ik ooit heb mogen begeleiden. Het betrof een mijnheer die met zijn vrouw op vakantie was in Polen en daar veel fietstochtjes maakte. Tijdens zoân fietstochtje viel de man van zijn fiets. De vrouw probeerde de aandacht te trekken van voorbijgangers. Een vrouw stapte uit haar auto en met wat gebaren begreep zij wat er was gebeurd. Ze belde de ambulance die snel arriveerde. De ambulancebroeders zagen direct dat het niet goed was en dat vertelden zij aan die Poolse mevrouw. Zij legde met gebaren aan de echtgenote uit dat het heel ernstig was. De man was overleden. Het duurde erg lang voordat hij werd overgebracht naar een mortuarium. De Poolse mevrouw ontfermde zich over de echtgenote en nam haar mee naar huis.
 U kunt zich misschien voorstellen hoe deze mevrouw zich heeft gevoeld. Moederziel alleen in een land waarvan zij de taal niet sprak, haar man plots overleden, vol van verdriet en emotie. Ze had inmiddels wel contact gehad met haar kinderen maar die konden de volgende ochtend pas daar zijn. De Poolse mevrouw bood haar aan om die nacht te blijven slapen. De volgende dag kwamen de kinderen, ze gingen naar het mortuarium en alles werd in werking gesteld om de overledene zo spoedig mogelijk naar Nederland te brengen.
De naaste familie vloog ook weer terug naar Nederland en de volgende dag werd ik gevraagd om de uitvaart te komen bespreken. De familie wilde dat mijnheer thuis werd opgebaard. Ik vertelden hen dat ik niet wist in welke conditie het lichaam was en dat we de situatie zouden beoordelen als de overledene in Nederland zou aankomen. Gelukkig viel het mee en kon mijnheer thuis in de serre worden opgebaard. De uitvaart werd besproken, het moest een begrafenis worden op een natuurbegraafplaats in Arnhem. De overledene hield enorm van alles wat met de natuur te maken had. Deze plek paste helemaal bij hem, daar hadden ze het samen wel eens over gehad. Na de begrafenis werd de bijeenkomst ook daar in de natuur afgesloten met een borrel en een hapje.
Wat de echtgenote van de overledene heel sterk benadrukte, en wat grote indruk op haar had gemaakt, was de opvang die zij had gekregen van de Poolse mevrouw. Dit had ook heel anders kunnen verlopen. Die bijzondere hartelijke opvang heeft, ondanks de grote impact en het gemis, het verdriet allemaal wat milder gemaakt. De Poolse mevrouw heeft de echtgenote zelfs nog een hele ontroerende brief geschreven. De echtgenote zal die mevrouw eeuwig dankbaar blijven voor haar steun in die moeilijke en hectische periode.
En zo snel kan het leven, van het een op het andere moment, voorbij zijn â¦